Al een maandje zijn we in Ghana: de baby Moringabomen zijn geplant, de solar dryer is ontworpen, de bouw van het Moringa centrum is begonnen, onze eerste Moringa training is gegeven en onze cookies hebben hun eerste cookstove prototype af. Maar hoe hebben we het hier nu? Hoe wonen we? Hoe is het dagelijks leven hier? Hebben we al de haren uit elkaars hoofd getrokken? Hoe is het samenwerken met de Ghanese studenten? Dit zijn vragen die we stiekem nog vaker dan projectvragen kregen. Daarom werd het tijd voor een blog geheel in het teken van onze Ghanese avonturen.
Zoals de meesten van jullie weten vindt ons project plaats bij Kumasi Institute of Tropical Agriculture (KITA).“Tropical Agriculture” wekte nooit associaties op met een stadse omgeving, maar wonen op een Ghanese boerderie is wel ietsjes meer Agriculture dan van tevoren verwacht.
We hebben een kamer in het meisjes gedeelte op de campus, wat ervoor zorgt dat we veel contact hebben met de studenten hier en er ’s avonds spontane Twi-Nederlands lessen en dinertjes die laatst uitliep op een avond hoelahoepen en dansen op Afrikaanse en Nederlandse muziek. Onze kamer hier is verder efficiënt ingericht met loungehoek, fashioncorner en kantoor. De kamer kwam zelfs inclusief bezem, wat wij een erg pientere inspeling op het loslatende plafond en de afbrokkelende vloer vinden.
Ons eerste contact met de Ghanese studenten was voor een volle zaal waar we in een rijtje onszelf moesten voorstellen. Dit voorstelrondje was kort maar krachtig: je naam en marital
status. Voor het Moringa project hebben onze Ghanese projectgenootjes Charlotte en Nyikiba ons geleerd hoe je thee maakt van de bladeren van de Moringa boom en we zijn er samen op uitgetrokken om een training te volgen over het maken van cosmetische producten van Moringa. Ondertussen is hier al meer mee geoefend en geven we deze trainingen zelf aan mensen uit communities in de buurt. Dit is niet alleen onwijs leuk om samen te doen, maar geeft mensen ook een mogelijkheid om met behulp van het verbouwen van Moringa en het maken van deze producten geld bij te verdienen.
Natuurlijk hebben we naast onze Ghanese medestudenten ook andere contacten gelegd in de afgelopen maand. Een hiervan is Olga. Een zorgzame (doch onafhankelijke) moeder. Olga’s hobby’s bestaan uit opzien tegen kerst en naar je blijven staren terwijl ze bij je komt zitten. En nog iets dichter bij komt zitten. En zich nog een paar stapjes dichterbij waagt. Tot ze dichtbij genoeg is en lang genoeg moed heeft verzameld je dan toch echt met volle vaart te bespringen.
Begrijp ons niet verkeerd, ze bedoelt het vast niet kwaad. En dat kalkoenen nog nooit een schoonheidsprijs hebben gewonnen is ook niet perse haar verantwoordelijkheid om te veranderen. Maar, ondanks dit alles, besluiten we meestal op dit moment toch maar een sprintje te trekken. Olga is altijd goed in vorm gebleken, aan
gezien ze de achtervolging met gemak succesvol inzet, maar het is dan ook wel een avontuurlijk figuur die er vaak op uitgaat. Meestal zet ze voor zo’n uitstapje eerst haar baby’s af bij de opvang (onze keuken) zodat ze rustig kan socializen met het andere vee. We betwijfelen echter of deze andere bewoners van KITA wel van haar kaliber zijn.. Zo heeft de ezel een identiteitscrisis als gevolg van het feit dat er maar geen doel voor hem bedacht wordt. De struisvogels hebben duidelijk anger issues. De schapen en geiten leiden aan claustrofobie waardoor ontsnappen uit hun hok een dagelijkse missie is. De hanen zijn gewoon erg in de war en denken heel de nacht dat het nu toch écht wel bijna ochtend moet zijn en de muggen lijden aan morbide obesitas. Voor dit laatste zijn wij helaas deels zelf verantwoordelijk.
Over ons eigen gewicht hoeven we ons daarentegen dan weer niet druk te maken. Er is hier namelijk genoeg beweging in de dagelijkse routine verwerkt. Doordat er geen water in de keuken is worden armen en benen meerdere keren per dag getraind met water sjouwen van buiten, bijvoorbeeld voor de afwas. Doordat we bij het afwassen vaak onze theedoeken niet kunnen vinden, is het afdrogen een sportieve activiteit geworden; namelijk gezamenlijk lekker wapperen. Ook onze blaas is drie maanden in intensieve training: de wc is een aardig stukje lopen (en vergeet de loslopende ezel met identiteitscrisis niet) waardoor iedereen ’s nachts z’n blaas zo goed mogelijk probeert te negeren. Hiernaast is er het sprintfestijn. Zodra de stroom uitvalt, werkt de waterpomp niet meer, wat betekent dat je zo snel mogelijk naar de douche rent om jezelf nog snel even in het sop te steken aangezien dit misschien je laatste wasbeurt voor een paar dagen kan zijn. Tot slot de training voor gevorderden: wassen. Vier uur naast een teiltje boenen zorgt voor de nodige guns.
Gedurende de huishoudelijke klusjes zijn we helemaal in ons element. Wassen, poetsen, praten over eten, rondhuppelen op de markt, praten over eten, bedenken wat we gaan eten en koken zijn onze nieuwe hobby’s. We hebben ondertussen dan ook allemaal onze eigen rol ingenomen in Desperate Housewives of Ghana. Dit is geen serie, nee, we hebben in de afgelopen maand in onze eigen musical geleefd. Poetsend en met de benodigde themesongs gaan we hier tussen onze dierenvrienden door het leven. Zo is er het stroopwafellied (woensdag stroopwafeldag), het stroomlied (wanneer er weer stroom is), het wachtlied (kan vaak worden ingezet in Ghana), het Ghanese hapjeslied (want soms vraag je je af hoe ze de biogasinstallatie hier ooit op gang hebben gekregen) en natuurlijk het Lariamlied (random lachbuien door de malariadrugs hoort erbij).
Tijdens het leven in deze musical hebben we gemerkt dat er op dansgebied nog wel ruimte is voor verbetering. Tijdens een weekendje Cape Coast zijn we in contact gekomen met mannen die toch wel verdacht goed konden dansen. Na de salsales van de week ervoor dachten we toch aardig wat moves in huis te hebben, maar toen al deze mannen om ons heen hun twerkskills, paaldansmoves en pirouette achtige bewegingen met push ups tussendoor uit hun mouw schudde paste we toch maar even voor een dancebattle. Toen we even later omsingeld waren aan onze tafel door deze zelfde mannen, viel alles op zijn plek toen ze zichzelf voorstelden: Cappuchino, Magic Mike, Goofy en Willy Wanker. Ja inderdaad, Ghana’s most famous strippers.
Ook halen we voldoende spanning uit onze trotro- (Ghanees vervoermiddel) en taxiritjes. Een stoel in de trotro is zo nu en dan overrated, aangezien een paar uur lang hobbelen op een uitsteekseltje in de trotrodeur mogelijk is gebleken. In de taxi proppen we ons met z’n vieren op de achterbank, wat altijd een erg knusse vorm van menselijke origami gecombineerd met langdurig squatten oplevert. Om niet uit de taxi te vallen, doen we hierbij de deuren op slot (ouders vanaf hier niet verder lezen): bij elke bocht is het toch even elkaar goed vasthouden geblazen, aangezien de deuren ondanks het slot kunnen openvliegen.
Al met al gaat het Ghanese boerenleven dus niet over rozen (die hebben ze hier namelijk niet). Gelukkig zitten we wel tussen de avocado-, mango-, bamboe- en palmbomen, lieve mensen, knusse film- en spelletjesavonden, eindeloos geklets, het lekkere zonnetje maar toch ook blij dansen in de regen wanneer deze er is, en niet te vergeten onze 5 kg pepernoten.
Veel liefs uit Ghana,
Moringa Mama’s & de Cookies
